Stanisław Wokulski jako główny bohater powieści Lalka Bolesława Prusa stanowi intrygujące połączenie pozytywisty i romantyka. Ze względu na nurt, w którym zostało umieszczone dzieło, nowocześniejszy element jego kreacji wychodzi na pierwszy plan. Wokulski działa pod wpływem emocji, popada w skrajne stany emocjonalne od radości do pesymizmu. Tajemniczość, niejasne okoliczności zniknięcia, metamorfoza - to są typowe cechy bohatera romantycznego. Wokulski jako bohater pozytywistyczny posiada szacunek dla nauki oraz pragnie wiedzy. „Postać Wokulskiego - romantyk czy pozytywista" to częsty temat licealnych rozprawek. Główny bohater „Lalki" Bolesława Prusa niewątpliwie łączy w sobie cechy romantyka i pozytywisty. „Stopiło się w nim dwu ludzi: romantyk sprzed roku sześćdziesiątego i pozytywista z siedemdziesiątego". Wokulski posiada cechy pozytywisty i romantyka. Jest złożoną postacią, w niektórych sytuacjach przejawia się jego idealizm. Jedną z nich jest szaleńcza miłość do Izabeli Łęckiej. Wokulski przypomina bohatera romantycznego, który cierpi z powodu nieszczęśliwego uczucia, ale nie potrafi być z nikim innym. Cechy romantyczne i pozytywistyczne Stanisława Wokulskiego. - samobójstwo - z lektury wiemy, o nieudanej próbie samobójczej bohatera, gdy po poznaniu prawdziwej natury Izabeli próbuje rzucić się pod koła pociągu. Zakończenie powieści sugeruje także, że Wokulski mógł zginąć wysadzając się w ruinach zamku w Zasławiu. I rzeczywiście, w jego postaci możemy znaleźć zarówno cechy, romantyczne, jak i pozytywistyczne. Podstawową cechą romantyczną jest miłość, miłość szalona, maniakalna, taka, dla której Wokulski jest gotowy zrobić wszystko. Do innych należą: udział w zrywie narodowym oraz niepewność jego dalszych losów. Pozytywista. - pragnienie wiedzy. - szacunek dla nauki. - silny, przedsiębiorczy i niezależny. - racjonalista, realista. - realizuje hasło: praca u podstaw. - zaangażowanie w naukowe projekty. - ambicja, pracowitość. - zdobywa Izabelę jakby ubijał interes, a nie starał się o miłość. Stanisław Wokulski żył na przełomie epok romantyzmu i pozytywizmu. Łączy w sobie cechy tych dwóch różniących się od siebie okresów. Z romantyzmem łączy go głównie kierowanie się w życiu uczuciami. Z drugiej strony zna się na interesach, bliska mu jest również współczesna nauka. W młodości Wokulski pełen był ideałów. O pozytywizmie Stanisława świadczyła jego nieodparta chęć kształcenia się - jako młody chłopak pracował jako korepetytor, by zarobić na książki i opłacenia studiów w Szkole Głównej. Doceniał rolę edukacji, skupiał się przede wszystkim na naukach ścisłych, takich jak matematyka i fizyka. Na wskroś pozytywistyczne są poglądy Wokulskiego w kwestii asymilacji Żydów. Wszystkich zresztą ludzi mierzy tą samą miarą, nie zważając na urodzenie, lecz na pracowitość i sumienność. Wokulski jest postacią niejednoznaczną. Nie jest to człowiek, któremu można by przypiąć jakąkolwiek łatkę. Następny artykuł. 2WQtl.