Ta grupa powstała by przekazać Wam rzetelne informacje na temat życia po śmierci. Jak wygląda życie po śmierci, gdzie trafiają dusze naszych zmarłych bliskich, jak wyglądają dusze, czy idą do raju, piekła czy czyścca? Gdzie trafiają dusze dzieci w tym dzieci nienarodzonych? Kara śmierci – drastyczny wzrost egzekucji. Matthias von Hein. 16.05.2023. Według najnowszego raportu Amnesty International w 2022 roku stracono co najmniej 883 osoby. Najwięcej – w ciągu W przypadku pewnego samobójcy, który zabił się w 1516 roku we Frankfurcie nad Menem zdecydowano się na bardziej pieczołowity obrządek. Paweł Duma pisze: Po przeciągnięciu samobójcy pod progiem przeprowadzono krótki proces, po czym ciało wsadzono do starej beczki, namalowano na niej szubienicę i wrzucono do Menu. Nie wszyscy samobójcy są zamknięci w sobie. Wbrew pozorom zdecydowana większość z nich aż krzyczy z rozpaczy, ale nawet bliskim osobom z ich otoczenia nie jest łatwo rozpoznać sygnały świadczące o tym, że chcą popełnić drastyczny krok i są zupełnie załamani. instagram. Na te słowa samobójców najczęściej pozostajemy obojętni Gdy ubezpieczony popełni samobójstwo. Bezsprzecznie to na ubezpieczycielu spoczywa ciężar dowodu, że do śmierci ubezpieczonego doszło na skutek samobójstwa (art. 6 k.c.). / ShutterStock. W ubiegłym roku w Polsce na swoje życie targnęło się skutecznie 5276 osób. Ma to swoje reperkusje także na gruncie ubezpieczeń na życie, gdyż Prawdopodobnie nigdy tak naprawdę nie dowiemy się, gdzie koty idą po śmierci, ale te teorie mogą przynieść bardzo potrzebne pocieszenie pogrążonym w żałobie rodzicom zwierząt — i wywołać interesujące dyskusje filozoficzne. Przyjrzyjmy się im bardziej szczegółowo. Czy koty po śmierci idą do nieba? Autor: magda (---.b-ras1.bbh.dublin.eircom.net) Data: 2011-04-17 01:01 witam, może to będzie naiwne, niemądre, czy złe ale tak bardzo się boję śmierci, a mianowicie tego gdzie po niej trafię. dlaczego często powtarzam sobie, ze chce być dobra i naprawdę tego pragnę, ale czasem ogarniają mnie takie myśli, ze już sama nie wiem jaka jestem. są dni kiedy jestem z siebie naprawdę • Z próbą samobójczą wiąże się istotne ryzyko podjęcia kolejnej. Średnio co trzeci nastolatek po próbie samobójczej ponownie usiłuje odebrać sobie życie w ciągu następnego roku. • Wśród osób, które odebrały sobie życie, przeważają mężczyźni, najczęściej z wykształceniem podstawowym i zasadniczym zawodowym. Bohaterowie trafiają do siódmego kręgu Piekła, którego pilnuje Minotaur. W rzece wrzącej krwi cierpią grzesznicy, którzy za życia dopuszczali się przemocy. Należą do nich tyrani. Potępionych pilnują centaury. Pieśń XIII. W tym samym kręgu znajdują się samobójcy, zamienieni w drzewa. Ich korę jedzą harpie. Pieśń XIV. Pośmiertne piski i jęki. Po śmierci martwe ciało może się poruszyć. Narządy zmarłego krótko nadają się do transplantacji. Po śmierci zmiana w mydło. W mieszkaniu w Legionowie odkryto zwłoki około 80-letniej kobiety. Starsza pani zmarła najprawdopodobniej na początku roku 2018 r. Jednak przez pięć lat nikt się nie zorientował. ILLr. Na chłopski rozum może się to wydawać dość bezcelowe, ale mieszkańcy dawnej Europy z uporem maniaka wykonywali egzekucje na samobójcach. I to nad wyraz wymyślne! Z jednej strony chodziło o trzymanie się prawa, z drugiej o najzwyczajniejszy strach przed tymi, którzy odeszli w tak niewłaściwy sposób. Często stosowaną „karą” dla samobójcy było wieszanie jego zwłok w miejscu publicznym. Przyjmowano, że jeśli dostatecznie surowo ukarze się trupa, ten nie będzie chciał wracać z zaświatów i uprzykrzać życia swoim bliskim. Jakiś sens w tym może był, choć ja na miejscu naszych przodków wolałbym takiego nieboszczyka w ogóle nie ruszać… żeby się czasem nie mścił. Jak się pozbyć zwłok samobójcy? Już wyniesienie ciała samobójcy z domu (jeśli to tam się zabił) nastręczało pewnych trudności. W Norymberdze trupa wyrzucano przez okno i to koniecznie nocą. W Niemczech często zalecano też wynoszenie zwłok przez dach, co wymagało jego rozebrania. Między innymi we Francji zalecane było… zburzenie jednej ze ścian domu i wyrzucenie samobójcy przez taki właśnie otwór. W najgorszych przypadkach rodzinę mogło czekać zburzenie całego domu, a także konfiskata majątku „przestępcy”. Na tym tle drobnostką wydaje się obowiązek przeciągania trupa pod progiem. To też wymagało pewnych „poprawek konstrukcyjnych”, ale nie zdzierania całego dachu czy burzenia ścian i ryzykowania, że dom się zawali. Samobójstwo na szwajcarskiej rycinie z XVI wiekuy. Mężczyzna zabił się na skutek nieudanego małżeństwa… co z nim zrobiono widać doskonale powyżej (fot. z książki Pawła Dumy). Najbardziej makabrycznie prezentował się jednak ciąg dalszy. Swoiste szczęście mieli ci samobójcy, których po prostu bez mszy i wody święconej zakopano na rozstaju dróg, w lesie czy za murem cmentarza. Nienajgorzej kończyli też ci, których ciała wyrzucono na śmietnik. W wielu przypadkach trupa czekała jednak pokazowa kara, ku przestrodze wszystkim, którzy sami myśleli o odebraniu sobie życia. Zobacz również:Pierwsze szpitale psychiatryczneŚmierć po brytyjsku. Dziwaczne wypadki w raportach XVI-wiecznych koronerówNie wiesz jak przyjąć zaręczyny? Księżna Olga ma dla Ciebie kilka pomysłów Od palenia do topienia Powszechną praktyką było palenie samobójców lub wieszanie ich na szubienicy. Jak pisze Paweł Duma, autor książki „Grób alienata”, w Norymberdze zdarzało się, że zwłoki samobójców wywożono za bramę, gdzie na pierwszym skrzyżowaniu lub w szczerym polu ciało było palone. Częściej jednak władze tego ośrodka decydowały się na topienie ludzi, którzy odebrali sobie życie. Ciało zwykło się wkładać do beczki i wrzucać do rzeki. W Zurychu w 1417 roku tak potraktowano pewnego samobójcę-proboszcza. Wprawdzie początkowo spoczął on na cmentarzu, ale wówczas pogorszyła się pogoda, a ludność – zauważając związek przyczynowo-skutkowy – wykopała trupa i wrzuciła do koryta rzeki. W przypadku pewnego samobójcy, który zabił się w 1516 roku we Frankfurcie nad Menem zdecydowano się na bardziej pieczołowity obrządek. Paweł Duma pisze: Po przeciągnięciu samobójcy pod progiem przeprowadzono krótki proces, po czym ciało wsadzono do starej beczki, namalowano na niej szubienicę i wrzucono do Menu. Zdarzało się, że w przypadku, gdy samobójca miał na sumieniu inne zbrodnie do repertuaru kar dokładano łamanie kołem. Samobójca z Bazylei „skończył” podobnie w 1532 roku, ale że był też winny zamordowania swojej żony i dziecka, to dodatkowo połamano go kołem. W wielu regionach preferowano topienie nie w rzekach, ale bagnach, które wydawały się idealnie pasować do szubrawych samobójców. Artykuł powstał w oparciu o książkę Pawła Dumy pt. Grób alienata. Pochówki dzieci nieochrzczonych, samobójców i skazańców w późnym średniowieczu i dobie wczesnonowożytnej (Avalon, 2010). Jeszcze w 1872 roku w miejscowości Wang w Górnej Bawarii zwłoki pewnego czeladnika, który powiesił się [sąsiedniej] wiosce (…) wrzucono do znajdującego się w pobliżu grzęzawiska. W tym samym czasie w Gręboszowie w Małopolsce samobójców wciąż topiono… w płytkim rowie koło cmentarza. Poza tym trupom samobójców częstokroć odcinano głowy – zresztą bardziej dla zabezpieczenia się przed ich powrotem z zaświatów, niż ukarania. W ten sposób kat postąpił z pewną kobietą w Gryfowie Śląskim w 1731 roku. Źródła potwierdzają, że także w Białobrzegach pod Łańcutem samobójcom odcinano głowy i chowano ich twarzą w dół. Z kolei w Anglii aż do początków XIX wieku zwłoki samobójców przebijano kołkiem. Jak widać cywilizowane traktowanie nieszczęśników, którzy targnęli się na własne życie to w europejskiej kulturze względna nowość… Źródło: Paweł Duma, Grób alienata. Pochówki dzieci nieochrzczonych, samobójców i skazańców w późnym średniowieczu i dobie wczesnonowożytnej, Avalon, 2010. Kup książkę autora artykułu (dużo taniej niż inni): {"type":"film","id":757770,"links":[{"id":"filmWhereToWatchTv","href":"/film/Odkrycie-2017-757770/tv","text":"W TV"}]} powrót do forum filmu Odkrycie 2017-11-16 17:06:40 Film totalnie do nas nie trafił. Jest maksymalnie głupi i nielogiczny. Niby ludzie dowiedzieli się, że istnieje dalsza egzystencja po śmierci, ale wciąż nie wiadomo gdzie trafiają dusze i czy samobójcy trafiają w ten sam wymiar co każdy - czy może w inny nazywany przez nas "piekłem" - mimo to ludzie jak te bezmózgi masowo popełniali samobójstwa. Nikt się nad tym nawet nie zastanawiał. Fajny pomysł na film, ale totalnie sknocony. megadriano21 Podłóż tu kowida i masz życie "szczepionkowe". megadriano21 Właśnie oglądam i rzuciło mi się to w oczy. Masa religii uznaje samobójstwo za coś złego. Co więcej nie wiadomo, gdzie te dusze trafiają i jaka część świadomości żyje dalej. Co jeśli dusza jest niczym pasożyt i po śmierci nasza świadomość znika, a dusza opuszcza żywiciela? Przecież nad tym pracują przecież w filmie by się dowiedzieć co jest po śmierci. A ludzie mimo to się zabijają. Milionami... Oglądam dalej, ale to już jest nielogiczne. Nawet biorąc pod uwagę, że zabijają się ludzie tak zmęczeni życiem, że sama świadomość czegoś po śmierci im wystarczy by skończyć z cierpieniem to i tak wygląda to średnio logicznie. conrad_owl Niektórzy słyszą to co chcą słyszeć. Zaryzykuję analogię do rzeczywistości covidowej - badania nad symptomami i konsekwencjami choroby są w toku, a pewna rzesza ludzi twierdzi, że Covid nie istnieje. Samobójstwa w filmie być może są zapisane na wyrost sprawie Odkrycia. Koshara Wydaje mi się, że zupełnie odwrotna sytuacja. Ludzie nie wierzący w covid nie ogarniają nauki, do tego przyczyniły się też media, clickbaity, fałszywe fotki itp innego czemuś przeczyć gdy przekaz jest zagmatwany, a co innego od razu w coś uwierzyć, choć brakuje dowodów na to. Wiele religii uznaje, że jest życie po śmierci. Ba, chyba wszystkie mi znane. Ale jakoś wierzący się nie zabijają tylko dlatego, że wiedza iż śmierć to dla nich etap, przejście dalej tylko. conrad_owl religia to stek bzdur którą rządzą pedofile w czarnych sukienkach i okradają ludzi na swoje zachcianki a Bóg to wymysł mediów i każda inteligentny człowiek ma swój rozum i zdrowo myśli a nie słucha pedofilów czy złodziei z pisu i się szczepi trucizną bo wirus to wymysł by was zastraszyć :DD Koshara bo covid nie istnieje i to wymysł rządu by przeprowadzać na nas eksperyment medyczny w postaci szczepionek przez które ludzie umierają a wszystko po to by zus nie wydawało tyle kasy na emerytury i chorobowe bo jest nas za dużo i trzeba zlikwidować połowę Polaków w sposób naturalny a trucizny mają tylko w tym pomóc conrad_owl nie ma dowodów na istnienie życia po śmierci a śmierć to koniec wszystkiego i jak nie pracuje mózg to ciało umiera a nie ma istnienia duszy czy świata pozaziemskiego,bajeczka dla dzieci megadriano21 do mnie tak samo i totalny debilizm pokazywać,że istnieje reinkarnacja i możemy być w 2 miejscach na raz co jest niemożliwe i nie wiem ku jakim powodom powstało takie badziewie! i Powiesił się pod nosem ICE Sytuacja w federalnych ośrodkach imigracyjnych i więzieniach, gdzie trafiają zatrzymani na granicy nielegalni, staje się coraz bardziej niepokojąca. Po doniesieniach o przypadkach śmierci dzieci i dorosłych, zmuszaniu do jedzenia poprzez rury teraz doszło do samobójstwa. Miało to miejsce w La Paz County Jail w Parker, w stanie Arizona. Imigrant został tam zamknięty przez agentów Immigration and Customs Enforcement (ICE). Do tragedii doszło jakiś czas temu, ale z uwagi na wrażliwość sprawy i to, że dotyczy władz federalnych, dopiero teraz zaczęto mówić o szczegółach. Przedstawiciele ICE informują, że 21-letni Simratpal Singh, będący nielegalnym imigrantem z Indii, został aresztowany 30 kwietnia za molestowanie kobiety w autobusie Greyhound. Po wpłaceniu kaucji wypuszczono go z aresztu, ale został automatycznie przekazany w ręce Immigration and Customs Enforcement. Agenci z kolei umieścili go w La Paz County Jail. Miał tam oczekiwać na przetransportowanie do ośrodka ICE. Dwa dni po osadzeniu strażnicy znaleźli go nieprzytomnego w celi. Singh został przewieziony ambulansem do La Paz Regional Hospital in Parker, a następnie samolotem przetransportowano go do Abrazo West Campus Hospital. Tam, 3 maja, lekarze orzekli zgon imigranta. Zbadaniem przyczyny zgonu zajęło się biuro koronera Maricopa County Office. Z podanych właśnie rezultatów autopsji wynika, że przyczyną śmierci imigranta było samobójstwo przez powieszenie. Pytanie, jakie się nasuwa, to czy odebrał sobie życie z uwagi na podejrzenia o molestowanie kobiety w autobusie, czy też strach przed deportacją, do czego szykowali się agenci ICE… Opublikowano: 2014-10-31 21:08:22+01:00 Dział: Społeczeństwo Społeczeństwo opublikowano: 2014-10-31 21:08:22+01:00 wSieci Kiedyś umierałem, a może tylko byłem gotowy na śmierć, ale od tamtej pory wiem, że to wszystko jest zapisane, że każdy najdrobniejszy, pozornie nic nieznaczący element życia, każdy spotkany człowiek, każdy czyn, a nawet wypowiedziane słowo miało jakieś znaczenie dla mnie lub dla innych ludzi – i nic nie jest zapomniane. Śmierć jest końcem życia, a zatem nie możemy wiele powiedzieć o śmierci nie zadając pytania, czym jest życie. Jeżeli ktoś chciałby ten wątek pogłębić sięgając np. do encyklopedii PWN lub do Internetu, będzie rozczarowany. Dowie się bowiem, że „życie to odstęp czasu od narodzin do śmierci”. Kręcimy się zatem w kółko, w którym życie i śmierć wydają się abstrakcjami nie dającymi się zrozumieć inaczej, niż poprzez odsyłanie jednego do drugiego. Narodziny i śmierć to części jednej całości. To dlatego ciągnie nas do małych dzieci. Pamiętam, że kiedy zmarła moja mama, świat zgasł dla mnie jak świeca. Zapaliłem go sobie jednak na nowo wraz z urodzinami moich kolejnych dzieci. Ot, nieustający krąg życia… Spacerując po cmentarzu na warszawskich Powązkach, jak zawsze o tej porze roku zastanawiam się nad tym, co jest naprawdę ważne. Cmentarz, to dobre miejsce do takich rozważań, zwłaszcza taki cmentarz, jak komunalne Powązki, gdzie obok siebie tysiącami spoczywają bohaterowie i zdrajcy, ludzie wielcy i zupełnie przeciętni, sławni i nieznani prawie nikomu, bogaci i nie mający niczego – dziś wszyscy milczący i równi sobie. Bo kiedy umrze człowiek, który posiadał bogactwo, wpływy, wiedzę i wszystkie atrybuty pobudzające zazdrość, wówczas po oszacowaniu jego osiągnięć i dzieł pozostaje pytanie: czy jego życie było dobre czy złe? Ludzka zawiść już zniknęła, podobnie jak wszystko inne, a majątek przeszedł w ręce innych ludzi i jedyna miarą jest: czy był kochany czy znienawidzony? Czy jego śmierć odczuto jako stratę, czy też stała się powodem radości? Wśród całej niepewności jutra i wszystkiego wokół jestem pewien, że pod wierzchnią warstwą swoich przywar ludzie pragną być dobrzy i pragną być kochani, a większość ich wad jest po prostu próbą odnalezienia skróconej drogi do miłości. Kiedy człowiek umiera niekochany, wówczas bez względu na swój majątek, władzę, wpływy, czy talenty musi uznać własne życie za porażkę, a konanie za zimną potworność. Wydaje mi się, iż zawsze, gdy możemy wybierać pomiędzy dwoma sposobami myślenia, winniśmy pamiętać o śmierci i starać się żyć tak, by nasza śmierć nie przyniosła światu radości. Pochylając się na cmentarzu nad grobami tych, których już z nami nie ma, myślę o tym, jak nieszczęśliwi muszą być ludzie, którzy nie mają oparcia w Bogu, ponieważ nie zawierzyli, że w ogóle istnieje. Myślę o tym, jakim jestem szczęściarzem, że mogę przyjąć świat, jak Biblię – na wiarę. Wierzę, że są sprawy, do których doświadczenia zmusza nas po prostu Los. Oczywiście człowiek ma wolną wolę, ale zarazem pewne sytuacje mamy narzucone, które niejako nadają kierunek: gdzie przyszliśmy na świat, w jakich żyjemy czasach, w jakich okolicznościach, ile mamy tu czasu, który przecież jest darem… Weźmy sytuację na froncie. Niezależnie od tego, ile cię szkolili i jak bardzo uważasz, o tym, czy zginiesz, decyduje ślepy traf. Nieważne kim jesteś ani to, czy jesteś bohaterem, czy tchórzem. Nieodpowiednie miejsce, nieodpowiednia pora i koniec. Sytuacja jakich na wojnie wiele: żołnierze wyskakują z okopu do ataku. Kiedy kula trafia jednego z nich, biegnący tuż za nim znajduje ocalenie, bo tamten ginąc ocalił mu życie. Tak jest ze wszystkim. Kiedy piorun zabijając kogoś uderza w miejsce, w którym przed chwilą stał ktoś inny, kiedy rozbija się samolot, w którym miałeś lecieć, ale były korki i spóźniłeś się na lotnisko, kiedy kolega zapada na śmiertelną chorobę a nie ja. Niektórzy sądzą, że takie rzeczy są dziełem przypadku: ktoś miał szczęście, ktoś inny nie. Tymczasem w tym wszystkim zachowana jest równowaga. Ktoś się starzeje, ktoś inny rośnie. Śmierć zabierając kogoś nie zabiera jednocześnie kogoś innego i w tej niewielkiej przestrzeni między byciem zabranym a byciem oszczędzonym życia się wymieniają. Przypomniałem sobie historię, którą poznałem pracując przez niecały rok jako psycholog w bialskim hospicjum dla umierających. Ta sama historia z dwóch różnych punktów. Pacjent hospicjum umierał i o tym wiedział. Ale chciał, by jego śmierć miała jakiś sens, by jeszcze odchodząc mógł zrobić coś dobrego. Dlatego poprosił, by po śmierci jego serce przekazano innej osobie. I tak się stało. Pacjent odszedł, ale jego śmierć uratowała życie innemu człowiekowi. Spójrzmy na tę historię z dwóch różnych punktów widzenia: ten sam dzień, ten sam moment, ale dla jednego kończy się szczęśliwie, bo dostaje drugie życie, dla innego oznacza śmierć. Czym jest śmierć? Nie wiem, choć kiedyś już umierałem. A może tylko tak mi się wydawało, może tylko byłem gotowy na śmierć? Myślałem o tym, że to tylko chwila, że umrzeć dziś warte jest tyle samo, co umrzeć każdego innego dnia. Było to wówczas, gdy doprowadzony do załamania przez mój własny kraj marzyłem już tylko o tym, by nic nie czuć i przestać cierpieć. Samobójcza próba – największy błąd mojego życia, bo przecież Bóg zna każdego z nas i żąda od nas tylko tego, czemu jesteśmy w stanie podołać, zezwala na tyle cierpienia, ile jesteśmy w stanie znieść. I zabiera nas do siebie w najlepszym dla nas momencie – On o tym decyduje, nie my! Ale coś z tamtych tragicznych dla mnie chwil jednak zapamiętałem. W ułamku sekundy przed zamkniętymi oczami przemknęły mi sceny z całego życia. Znów byłem na moim żoliborskim podwórku i bawiłem się w chowanego z kolegami, grałem z nimi w kapsle, podchody i w piłkę, znów siedziałem w szkolnej ławce na mojej ulubionej lekcji języka polskiego i przeżywałem zachwyt czytając „Quo vadis?”, po raz pierwszy spędzałem wakacje z rodzicami w ukochanym przez nas Darłówku nad Bałtykiem, oczami kilkuletniego dziecka zobaczyłem mamę i innych bliskich, poczułem zapach lasu na pierwszym harcerskim rajdzie po Puszczy Kampinoskiej, widziałem siebie wędrującego po Tatrach i podczas pamiętnej Wigilii Świąt Bożego Narodzenia 1980 roku, która była dla nas radosna i smutna zarazem, jeszcze raz byłem świadkiem na mojej własnej Pierwszej Komunii Świętej i na moim weselu, jeszcze raz poznawałem moją żonę i widziałem, jak rodzą się i dorastają wszystkie nasze dzieci, widziałem obrazy z ich życia i ze swojego życia, widziałem ludzi, których skrzywdziłem i którzy mnie skrzywdzili, widziałem swoje sukcesy i swoje porażki, swoją studniówkę w XVI LO im. Stefanii Sempołowskiej i pierwszą sesję na studiach psychologicznych, jeszcze raz zachwyciłem się pierwszym zapamiętanym widokiem śniegu, morza, tatrzańskich szczytów, Asyżu, jeszcze raz spotkałem wszystkich moich bliskich, którzy przeszli już na Drugą Stronę. Pamiętam swoje przerażenie uświadomieniem sobie faktu, że to koniec wszystkiego, że nie zrobię już niczego dobrego i… wróciłem do teraźniejszości. Od tamtej pory wiem, że to wszystko jest zapisane, że każdy najdrobniejszy, pozornie nic nieznaczący element mojego życia, każdy spotkany człowiek, każdy czyn, a nawet wypowiedziane słowo miało jakieś znaczenie dla mnie lub dla innych ludzi – i nic nie jest zapomniane. Publikacja dostępna na stronie: